Onze eerste 100 dagen in Brazilië zijn weer voorbij en we krijgen vaak de vraag hoe het met ons gaat. Eerlijk gezegd weten we dat nog niet. Daarmee zeggen we natuurlijk genoeg. Zo een verhuizing blijkt toch niet zo makkelijk te zijn. Alhoewel we jaren bezig zijn geweest met de voorbereiding en we precies wisten wat we aan het doen waren, is de impact hiervan echt groot. Alles loslaten en een nieuw leven beginnen is natuurlijk niet niks. Niet alleen vwb materialen, huis en zekerheid, maar ook natuurlijk familie en vrienden.
De eerste 2 maanden was vooral ontzettend druk om alles onder controle te krijgen. Nederland afsluiten (documenten en huis vooral), documenten in Brazilië regelen, problemen in huis oplossen (zoals lekkage), Braziliaans eten koken, kinderen naar school brengen en veel tijd op school doorbrengen om ze te begeleiden. En natuurlijk vol met emoties na het afscheid nemen. We dachten dat we daarna in een rustig vaarwater zouden komen, maar helaas. De kinderen hadden het moeilijk op school. Laura heeft veel tijd moeten besteden om ze te helpen met huiswerk maken en toetsen voorbereiden.
Naast dit alles hebben we natuurlijk ons werk met de stichting. De bouw begeleiden kost enorm veel tijd. De juiste materialen vinden om het af te werken, bepalen hoe alle stroomleidingen moeten lopen, details van het werk bespreken. Daarnaast zijn we nog druk bezig om alle documenten te krijgen van de stichting. Wat ook bizar veel tijd kost is het geld vrij krijgen in Brazilië. Iedere keer dat we geld vanuit Nederland naar Brazilië sturen zijn we gemiddeld 6 à 8 weken kwijt om het geld vrij te krijgen. Dit houdt in dat we in die weken vrijwel dagelijks een paar uur kwijt zijn bij de bank om alles te regelen.
Dit alles zorgt natuurlijk voor veel onrust thuis. Het is moeilijk om te zien dat de kinderen familie en vrienden missen en dat er veel nachten overheen zijn gegaan dat ze huilend naar bed gaan.
Van de andere kant zijn we ontzettend trots op wat we allemaal meemaken. De kinderen beginnen echt Portugees te spreken en beginnen vriendjes en vriendinnetjes te maken. Ook ons werk met de vakschool begint echt vorm te krijgen. De buurt verheugt zich enorm op ons werk en we beginnen de gezinnen steeds beter te kennen. We genieten van ons huis en onze moestuin. Skype en WhatsApp helpt veel om de afstand met familie te verkleinen en dat is natuurlijk fijn. Alhoewel een knuffel en een kus ook lekker zou zijn .
Laatst zei Willem dat een vergelijkbare verhuizing te vergelijken is met een rouwproces. En een rouwproces duurt vaak zo een 2 jaar. Pfff…. Dat is best lang en ik hoop eerlijk gezegd niet dat dat voor ons ook gaat gelden. Wel hebben we altijd ervaren dat er veel mensen zijn die aan ons denken en daarmee weten we dat hoelang het ook gaat duren, we komen er wel.
De komende maanden zal vooral in het teken staan van de voorbereiding van de opening van de vakschool. We hopen dat veel Nederlanders hier ook getuige van willen zijn. Mocht je er (hier in Brazilië) bij willen zijn dan horen we dat wel….. Ik wens jullie een fijne vakantie. Geniet ervan en kom weer veilig thuis!
Samuel en Laura, hoewel ik denk te begrijpen wat het allemaal meebrengt; hoe het in het échte leven, in de praktijk, voor jullie voelt, daar kan ik me waarschijnlijk maar een fractie bij voorstellen. Het is immers altijd zo, als je je een beeld vormt van iets, blijkt het in het écht telkens helemaal anders te zijn. En dat is in dit geval niet anders.
Wij denken elke dag, op één of andere manier, aan jullie. Ofwel doordat we mee standhouders zoeken voor de kerstmarkt; doordat we de laatste tijd veel met Meriellen en haar gezin optrekken; doordat ik tussendoor aan de knuffels werk, enz. We volgen met veel belangstelling het vorderen van de bouw van de vakschool; de gebeurtenissen in jullie leven en dat van de kinderen via de wekelijkse vlog.
Jullie zijn heel dappere mensen en ondanks de obstructies op jullie pad, laten jullie het hoofd niet hangen.
We blijven jullie volgen en steunen! Jullie zijn heel goed bezig! Hopelijk kan dit jullie een hart onder de riem steken!
Veel succes! van jullie Belgische vrienden!
Ik heb ontzettend veel respect en bewondering voor jullie. Mooi of van een afstand jullie te kunnen volgen hoe jullie je droom waarmaken. ?? Ik hoop de de vakschool een enorm succes wordt.
Ha die Samuel en Laura,
Mooie kwetsbare blog. Ik ga geen wijze woorden of adviezen met jullie delen. Wie ben ik immers? Maar wil jullie wel laten weten dat ik enorm trots op jullie ben. Je leeft je droom Samuel, wie kan je dat nazeggen? En Laura steunt je volledig. Wat een topper. Natuurlijk is dit ook voor de kinderen een enorme verandering. Respect voor hen. Weet dat velen, en ik dus ook, regelmatig aan jullie denken. Hoe de toekomst er ook uit zal zien, jullie hebben nu al enorme moed en drive getoond. Wens jullie het allerbeste. Groetjes, Albert
Lieve mensen. Wat een stap en wat een moed en bovenal een Gods vertrouwen hebben jullie. Hebben veel bewondering voor wat jullie doen. Bidden jullie Gods wijsheid en inzicht toe voor de komende tijd. Een dinf is zeker wat jullie ook doen en wat er ook gaat komen de Heer is er bij. Ik heb laatst gesproken in onze gemeente om je comfortzone uit te komen net zoals Abraham dat heeft gedaan. Jullie zijn gehoorzaam geweest en hebben geluisterd naar Gods roep stem en daarom geloven wij en bidden wij dat de Heer jullie rijkelijk zal voor zien. Laat maar zien dat Jezus leeft en dat Zijn liefde groot is.
heel veel liefs uit Stadskanaal Hans en Els