Binnen minder dan een week is het eindelijk zover. Op zaterdagnamiddag 13 mei staan we met zeven lopers aan de start van een parcours van 5 of 10 km doorheen de Kalmthoutse Heide. Die tocht wordt het sluitstuk van een heel traject, een traject van trainen voor de fysieke prestatie, een traject van sponsors zoeken en vooral een traject van steeds meer mensen proberen te betrekken bij het project van Stichting Nieuwe Generatie Brasil. Ik neem u even mee doorheen het traject dat vooraf is gegaan aan mijn eigen loopprestatie van komende zaterdag.

Het moet ergens in de loop van februari geweest zijn dat ik via facebook ontdekte dat het volgende event ten voordele van de Stichting een sponsorloop zou zijn. Als geoefend (hard)loper schreef ik me onmiddellijk in. Op dat moment nog zonder goed te weten wat deze inschrijving concreet zou gaan betekenen.

Enkele weken bleef het stil, tot ik eind maart alle sponsorformulieren etc. toegestuurd kreeg. Dat was het signaal om in gang te schieten. Stap 1 was het bepalen van mijn doel, wat wilde ik voor de Stichting gaan betekenen via deze sponsorloop? Ik kwam uit bij 2 doelen: (1) de Stichting bekend maken bij zoveel mogelijk (nieuwe) mensen en (2) zoveel mogelijk geld inzamelen voor de Plavuizenactie. Daarbij wou ik ook zeker de boodschap van verbinding tussen mensen, van hoop en van naastenliefde meenemen in m’n traject. Hoe zou ik het gaan aanpakken?

Ik besloot te starten met een tocht langs onze naaste buren. Al sinds mijn geboorte (op 7 mei precies 25 jaar geleden :p) woon ik in dezelfde straat. Velen van de buren zijn gedurende die hele periode dezelfde gebleven. Uiteraard zijn er ook wel enkelen vertrokken en er zijn een paar nieuwe mensen bijgekomen. Over het algemeen heb ik best een goed contact met onze buren. Als we elkaar tegenkomen op straat, zeggen we steevast ‘Goeiedag’, er wordt eens gezwaaid en soms volgt er een babbeltje. Maar het kan ook best zijn dat, en dat gebeurt dan vooral in de wintermaanden, we elkaar dagen- of zelfs wekenlang amper zien. Dan blijft het contact beperkt tot een hand opsteken vanachter de autoruiten. Herkenbaar?

Maar goed, onze buren, die absoluut nog niet bekend waren met de Stichting, werden dus mijn eerste doelpubliek. Vooraleer op pad te trekken, bakte ik een hele lading cakejes. Deze zou ik als bedankje gaan uitdelen aan iedereen die me wou sponsoren, hoe groot of klein het bedrag ook mocht zijn.

En dan ging ik op weg. Ik belde aan bij onze achterbuurvrouw en werd onmiddellijk binnen uitgenodigd voor een babbel. Of ik eens mee naar haar nieuwe schilderijen kwam kijken? Jazeker. Ik kreeg een heel verhaal te horen over haar kleinzoon en zelf vertelde ik honderduit over hoe mijn eigen leven er ondertussen uitziet en wat het doel juist is van deze sponsorloop. Ik ging terug naar buiten met de eerste 10 Euro aan sponsoring, een zakje cakejes minder en een heel fijn gevoel na deze babbel. Op naar de tweede buren. Het verhaal herhaalde zich. ‘Kom binnen!’, ‘Wat drink je?’ En opnieuw volgde er een heel aangenaam gesprek, ik had al maanden niet meer met deze mensen gesproken! Ik stapte buiten met 40 Euro extra in m’n zak en een enorm gevoel van vreugde door de menselijke warmte die ik had ervaren. Het derde huis volgde, het vierde, vijfde, zesde, enz. En telkens werd ik hartelijk ontvangen, elke keer kreeg ik een mooi bedrag aan sponsoring, mensen waren oprecht geïnteresseerd in het verhaal van de Stichting.

Na de buren schreef ik ook m’n hele vrienden-, familie- en kennissenkring aan. De vraag was telkens dezelfde: willen jullie me sponsoren als ik ga lopen voor Stichting Nieuwe Generatie Brasil? Iedereen kreeg een foldertje toegestuurd met info over waar de Stichting voor staat en nagenoeg iedereen reageerde heel positief. Het sponsorgeld stroomde letterlijk binnen. En samen met het sponsorgeld stroomde ook de vreugde bij me binnen. Naar aanleiding van dit event had ik zoveel contact met de mensen om me heen!

Na een traject van het zoeken naar sponsors dat zo’n twee maanden geduurd heeft, sta ik volgende week zaterdagnamiddag dus samen met zeven anderen aan de start van de sponsorloop zelf. Zoals elke zaterdag zal ik die voormiddag al een uur Zumba en een uur BBB in de beentjes hebben. Daarna nog 10 km lopen wordt dus best een pittige uitdaging. Maar met de wetenschap dat zoveel mensen achter mij en via mij ook achter het doel van deze loop en de Stichting staan, ben ik ervan overtuigd dat ik de vermoeidheid amper zal voelen. Het wordt een loop waarin genieten voorop zal staan. Genieten van de prachtige omgeving, genieten van het gevoel omringd te zijn door heel wat fijne mensen en genieten van de voldoening die het oplevert om jezelf in te zetten om anderen, zowel hier als in Brazilië, te helpen een mooie toekomst op te bouwen. Daar doen we het allemaal voor, toch?