We gaan even terug naar 28 februari. Samuel stuurde mij een bericht dat hij gevallen was… Dat zorgde bij mij voor een paniekaanval, veel tranen, en uiteindelijk gebed… in die volgorde. Samuel en rusten… dat zijn 2 dingen die niet samen gaan. Spannende dagen en uiteindelijk kwam de operatie, mijn moederhart was bezorgd en verdrietig. Ondertussen kwam ook de volgende dreiging: het Corona virus. Persoonlijk dacht ik dat het mee zou vallen, maar de realiteit werd anders. In Nederland werd alles gesloten, in Brazilië werd het een ware chaos. Niemand had degelijke informatie en we wisten niet of de vakschool nog open kon blijven, zo niet wat dan? De burgemeester sprak het verlossende woord met een toch dreigende taal dat alles dicht moest. Zo ook de vakschool.

Wat nu? De meeste Brazilianen hebben geen geld, en werken om in die maand daarvan te eten. Als ze niet werken betekent dat geen eten op tafel. Simpel. Samuel was herstellende van zijn operatie en toch heeft hij, samen met Laura, een noodhulp plan bedacht om eten te geven aan de leerlingen van de vakschool en hun families. We hebben veel met elkaar gebeld in die tijd, maar toch voelde ik me hier erg machteloos, want ik kon niets anders doen dan praten, ideeën geven, maar vooral voor hen bidden. Dat laatste heb ik ook veel gedaan. Dat lijkt zo weinig in tijd van nood en angst.

Het was inmiddels begin maart en in één van de vele slapeloze nachten, liet God mij iets herinneren, wat mijn hele houding naar de corona deed veranderen. In Maart 1992, was mijn 1e van de 5 operaties die ik dat jaar zou ondergaan en door een medisch fout is het een regelrechte ramp geweest. Ben vlak daarna nog geopereerd, maar het mocht niet baten. Kreeg nog 3 maanden respijt, maar uiteindelijk had ik geen werk meer. In Brazilië betekent dit: heb je geen werk, dan is er ook geen eten in huis. Simpel. Er volgde moeilijke maanden, totdat wij de kans kregen om naar Nederland te komen, en de rest is geschiedenis.

Die nacht liet God mij zien dat Hij voor ons heeft gezorgd in een moeilijke tijd en heeft Samuel, Meriellen en mij gegeven wat we nodig hadden. Maar Hij stopte niet. Hij werkt door vreemde wegen. 25 jaar later gaat Samuel terug naar die plek, waar alles met ons als gezin gebeurde, samen met Laura en hun kinderen om in eerste instantie een veilige plek te geven aan minderbedeelde kinderen, maar met dit huidige wereldwijde probleem, zijn ze teruggeworpen om simpelweg eten te geven aan ‘onze’ 150 kinderen, van wie wij hebben leren houden, plus hun familieleden. Ruim 400 mensen die anders geen voedsel zouden hebben, krijgen 2x per dag onze steun! Zoals in de Bijbel staat: God doet ALLES medewerken ten goede voor diegene die Hem lief hebben, dat hebben wij zeker gezien en ervaren. 

In gedachten ben ik dagelijks daar, maar ook op een afstand blijf ik bidden en helpen zover ik kan, om de situatie daar te verbeteren.

Helpt u ons mee? Samen kunnen we een Nieuwe Generatie Brazilianen helpen!! Lieve Groet, en bedankt voor alle hulp die al gegeven is!!

Raquel van de Raa