Wat een bizarre tijden leven we in. Als je denkt het ergste meegemaakt te hebben gebeurt er weer iets ergers. Ik denk hier vaak over na en wil graag mijn mening met jullie hierover delen.

Het antwoord op dit alles is wat mij betreft “geven”. Ik bedoel dan in alle vormen: aandacht aan elkaar geven, betrokken zijn, vertrouwen geven, liefde geven, tijd geven, hulp geven, geld geven, etc….

Het is overduidelijk dat angst steeds meer ruimte krijgt in de samenleving, maar daarnaast zie ik nog andere ontwikkelingen zoals onpersoonlijk, afstandelijkheid, hokjes denken, generaliseren, radicalisering, ieder voor zich, etc… Dit wordt steeds meer een vanzelfsprekendheid. Ik kan me niet voorstellen dat we ons ok voelen bij deze veranderingen. Ieder persoon wil gezien worden als een persoon, als een levend wezen met zijn eigen hoop en dromen. Maar doordat we veel mensen in groepen/hokjes plaatsen is er geen ruimte meer om aandacht voor elkaar te hebben. We hebben talloze voorbeelden hiervan: hooligans, christenen, joden, allochtonen, autochtonen, moslims, Marokkanen, Hollanders, terroristen, etc…. Het antwoord hierop is niet accepteren of afscheiden of weg sturen of tolereren, maar juist aandacht aan elkaar geven. Er zijn voor de ander.

Het begint al op jonge leeftijd waarin we de kinderen aandacht geven en een veilige omgeving creëren waar ze zich gewaardeerd voelen en liefde krijgen. We zijn vaak bezig om ze materiaal te geven ipv liefde. Door ze te voeden met de juiste zaken voorkomen we dat ze op andere gedachten komen. Het geeft ze in ieder geval een goede basis om op terug te vallen wanneer het moeilijk wordt.
Het is verschrikkelijk wat in onze omgeving gebeurt. Parijs, Brussel, Boston, Pakistan, Egypte, Israël, etc, etc, etc…. Ik ben eerlijk gezegd niet over uit of het nou angst, verdriet en/of pijn is wat ik voel. Maar iedere dag opnieuw wil ik hier iets aan doen door aandacht aan een ander te geven. Dus aan jou/u ook.

De huidige problematiek is niet meer te ontwijken, dus hou je 2 keuzes over: Meegaan in de woede en wraakgevoelens tegen een grote groep mensen en daarmee de verhoudingen nog meer op scherp zetten, of aandacht en tijd aan de ander geven en zo steeds meer begrip voor elkaar gaan hebben. Misschien lijkt de 2e optie meer moeite en energie te kosten, maar vergeet niet dat woede je van binnen op kan vreten en dus onbewust veel energie wegneemt.

Ik besef me dat dit een erg lastige boodschap is. En dat ik me zeker begeef op glad ijs. Maar liever mijn mening delen en met elkaar in gesprek zijn over dit soort onderwerpen dan mijn mond houden. En daarmee heb ik dus aandacht voor een ander :-).