Velen weten ondertussen dat ik sinds mijn 8e het verlangen heb om iets te betekenen voor kinderen en jongeren in Brazilië. Dit kwam vooral omdat tussen mijn 8e en 12e, mijn moeder, zus en ik een zeer heftige tijd hebben gehad. Een periode waarin gezondheid, eten en een dak boven ons hoofd niet vanzelfsprekend waren. Nu ik/we weer teruggaan naar Brazilië, denk ik vaak aan die tijd. Er zijn momenten dat ik denk aan de heerlijke ijsjes die mijn moeder maakte, terwijl ze doodziek was, en die ik verkocht op straat en in stadions. Of dat vrienden van ons hun huis openstelden om te eten zodat we konden overleven. Ik ben enorm dankbaar dat we in Nederland terecht zijn gekomen. Ik heb ongelooflijk veel mogen leren hier in Nederland. Daarnaast is het natuurlijk fantastisch dat we bijstand konden krijgen, onderwijs en een veilige omgeving.
Ik heb al meerdere keren hier iets over geschreven, en het is duidelijk dat we een leven van diepe dalen, maar gelukkig ook hoge pieken hebben gekend.
We zijn volop bezig om alles in Nederland af te sluiten en hopen in het eerste kwartaal van 2017 definitief naar Brazilië te vertrekken. Het komt nu allemaal heel dichtbij. We horen van velen dat we niet goed bij ons hoofd zijn om “zekerheid” achter te laten voor een “onzekere” situatie.
Een paar weken geleden was ik in Brazilië en sprak ik een aantal jongeren. Ik heb toen een meisje van 17 gesproken; haar broer van 14 jaar zit aan de drugs. Hij dealt veel en wordt wekelijks bedreigd met de dood. Ze woont in een piepklein huisje met drie broers, twee zussen en haar ouders. Het huis waarin ze wonen is echt bizar klein. Dat zorgt natuurlijk voor veel stress en ruzie in huis. Vooral met iemand in hun midden (14 jaar!) die dagelijks in de criminaliteit zit. Ik heb bewondering voor haar doorzettingsvermogen om toch iets van het leven te maken. Ze wil graag psychologie studeren, maar door de omstandigheden waarin ze opgroeit, is dat geen vanzelfsprekendheid voor haar. Wat een contrast met een ander meisje van 17 dat ik daar ontmoette. Als je haar tanden ziet, dan zie je dat alles rot is. Ze is al moeder van een 2,5 jarig kind. ‘Wat moet ik anders doen’, vraagt ze? ‘Er valt hier niks te doen, dus het is leuker om met jongens bezig te zijn.’ Dit is een houding die je helaas veel meer ziet: Een gevoel van machteloosheid, van kinderen die al op jonge leeftijd de hoop op een betere toekomst hebben opgegeven.
Deze mensen kennen hele diepe dalen. Die zijn nog door veel diepere dalen gegaan, dan wat wij ooit meegemaakt hebben. Hoogtepunten zoals wij die hebben gekend (in NL), kennen zij niet. Dit motiveert mij enorm om hier iets aan te willen doen. Ik ben niet in deze wereld gekomen om persoonlijk succesvol te worden. Ook niet om zoveel mogelijk geld te hebben. Ik ben in de wereld gekomen om iets voor een ander te kunnen betekenen. En ik geef toe, dat kan ook in Nederland. Maar mijn hart ligt bij deze kinderen en ik zal, samen met mijn gezin, er alles aan doen om ze te helpen uit deze situatie te komen. En daarmee een Nieuwe Generatie helpen op te bouwen. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben en ik probeer altijd, persoonlijk, betrokken, en echt te zijn.
Achter zo’n verhaal zit niet alleen een boodschap voor mij. En daar gaat mijn kerstboodschap van dit jaar over. Wat ik merk in Nederland, is dat de afstand alleen maar groter wordt. Eigenlijk wereldwijd en niet alleen in Nederland. We leven in een tijd waarin het vooral belangrijk is om met jezelf of met je eigen groep bezig te zijn. Een tijd waarin mensen tegenover elkaar worden gezet en verschillen worden benadrukt. Een tijd waarin liefde en aandacht steeds meer plaats moeten maken voor angst en afstand. Een tijd waarin oorlogen “normaal” beginnen te worden en dat vluchtelingen gezien worden als goudzoekers. Een tijd waarin internet enerzijds de wereld steeds kleiner maakt, maar anderzijds juist zorgt voor minder echt contact met elkaar.
Wij kunnen hier verandering in brengen, door open te staan voor de ander. Door betrokken te zijn bij de angsten, maar ook de dromen van je vrienden, familie, kennissen en collega’s. Het is mogelijk om er echt voor iemand te zijn en verder te kijken dan de oppervlakkige buitenkant en te investeren in de ander.
Ik denk dat dit mijn belangrijkste les is geweest in de afgelopen jaren. Betrokkenheid en oprechte interesse van een ander, behoren tot 1 van de eerste levensbehoeftes van iedereen. Invulling geven aan je dromen kun je echt niet alleen. Je hebt daar andere mensen voor nodig, die in je geloven en je steunen. Door echt betrokken te raken met een ander kunnen wij iets meer betekenen voor elkaar en het verschil maken in deze wereld.
Ik wens jullie allemaal gezegende kerstdagen. Dat al jullie wensen voor 2017 uit mogen komen. Laura en ik werken er hard voor om onze doelstellingen te bereiken en we zijn dankbaar voor iedere persoon die ons helpt met het verwezenlijken hiervan. Bedankt voor de betrokkenheid.
Samuel van de Raa
