Deze week ben ik naar Brazilië gevlogen om te kijken en waar ik kan te helpen bij de Stichting Nieuwe Generatie Brasil. Dit is een stichting opgezet door een oud-collega van mij Samuel de Raa en zijn vrouw Laura. Ik steun deze stichting al enige tijd en Samuel had al meerdere keren gevraagd wanneer ik eens lang kwam. Nu dus…
De stichting is opgericht om de meest kansarme kinderen in Brazilië een betere toekomst te bieden. Dat is natuurlijk een nobel doel maar zo zijn er noch wel duizenden stichtingen. Reden om voor mij om die van Samuel en Laura te sponseren is eigenlijk heel simpel:
- Ik wist zeker dat Samuel en zijn vouw er alles aan zouden doen om hier een succes van te maken. Het vraagt overtuiging om al je hebben en houden in NL achter je te laten en met 4 jonge kinderen naar Brazilië te verhuizen.
- De basis waar de stichting om draait is een veilige plek waar kinderen geliefd worden, zichzelf kunnen zijn en zich verder kunnen ontwikkelen. Zodat ze weerbaarder worden, meer zelfvertrouwen ontwikkelen en zo weer regie krijgen over hun eigen toekomst. Dit past bij alles waar ik ook achter sta als het gaat om organisatieontwikkeling en persoonlijk leiderschap.
Super spannend en ik heb er erg veel zin in. De komende weken wil ik jullie via een aantal blogs meenemen in wat er in de praktijk van terecht is gekomen.
Zondag nacht word ik door Samuel en Laura, Noa, Davi, Joelle en Anna met een vette lacht en uitbundig gezwaai opgewacht op het vliegveld. De volgende dag rijden even (in Brazilië is 5 uur heel gewoon dan zijn wij Nederland alweer uit) naar São João del-Rei waar de vakschool van de stichting staat. Onder weg bannen we door het Braziliaanse verkeer. Het is een soort natuurlijk proces dat rijden hier. Ik heb nog geen verkeersregels kunnen ontdekken. Het lijkt meer op gezond verstand en niet te veel twijfelen. Een grote auto helpt natuurlijk. De wegen zijn eigenlijk goed begaanbaar beter dan ik had verwacht. Tussen Rio en São João del-Rei snijden we dwars door het tropisch regenwoud heen een adembenemende route, als je tenminste niet zelf hoeft te rijden.
Halverwege stoppen we bij een wegrestaurant. Deze is ook een stop voor busvervoer. Bussen zijn de manier van openbaar vervoer in Brazilië Het schijnt ook echt prima te functioneren. Treinen zijn er nauwelijks. Bijzonder als je bedenkt dat de belangrijkste economische productiemiddelen grondstoffen zijn. Lunch is hier warm eten, je schept een bord op en betaald voor het gewicht. Dit is ook heel gebruikelijk blijkt en ik vind het ook wel pragmatisch.
Tegen de avond komen we aan bij de vakschool. De kinderen gaan net naar huis. Maar ik word hartelijk ontvangen door de medewerkers. Tijd voor een rondleiding en er staat een uitbereid koffiebuffet met heel veel gebakjes voor me klaar. Gebakken door de docenten en kinderen als dank voor mijn hulp bij het tot stand brengen van de winkel. De hartelijkheid en dankbaarheid straalt hier van de mensen af waarom weet ik nog niet echt want ik heb niets gedaan.
Aan Engels en Nederlands heb je hier niets. Hier spreken ze alleen Portugees. Tijd om aan mijn basis Portugees te gaan werken. Mijn naam is iedereen blij mee iets met facil wat denk ik makkelijk betekend (Gabrielle kennen ze hier).
Ik slaap in het gastenverblijf met nog twee Nederlandse meiden Laurie en Anouk; ambassadeurs van de school waar Laura heeft gewerkt. Ze zijn hier ook aan het helpen en geven dansles. Beide hebben het eindexamen net achter de rug en gaan volgend jaar studeren.
Dinsdag ga ik een dagje meelopen en gewoon eens rondkijken… wordt vervolgd.
