De eerste drie dagen van mijn reis naar Brazilië
Jullie hebben op Facebook kunnen lezen dat ik naar Brazilië ben gegaan om de eerste stappen te zetten voor het oprichten van Missão Nova Geração Brasil. Het was heel erg moeilijk om mijn gezin en familie achter te laten in Nederland en alleen te reizen, maar Laura en ik weten ook dat dit moet gebeuren willen we de volgende fase ingaan van de Stichting.
Het is weer een boeiende reis geweest. Woensdagavond belde ik de vliegmaatschappij AirEurope om mij in te checken. Tijdens het telefoongesprek bleek dat ik 2 koffers mee mocht nemen met maar liefst 32 kg per koffer. Dat is uitzonderlijk omdat tegenwoordig je meestal 1 koffer mee mag nemen van 23 kg. Dit hield in dat ik zo een 40 kg over had om kleding mee te nemen om anderen heel erg blij te maken.
Donderdag 19 juni vertrok ik rond 18:30 van Amsterdam naar Madrid. In Madrid moest ik overstappen naar São Paulo. Na 19 uur reistijd, inclusief 2 uur vertraging, kwam ik vroeg in de ochtend in São Paulo aan. Daar stond de auto klaar om nog 7 uur te reizen naar São João del Rei.
Het voelt goed om weer “thuis” te zijn. Het is bijzonder om te zien dat ik binnen 1 à 2 uur weer volledig omgeschakeld ben van Nederland naar Brazilië vwb taal en gevoel. Ik heb een tijd geleden een blog geschreven over wat de WK betekend voor Brazilië. Mijn eerste indruk bevestigde mijn conclusie in die blog. De wegen zagen er vele malen beter uit. Het zag er schoon uit. De begeleiding op het vliegveld was vele malen beter dan vroeger. Buiten is alles versierd, vlaggen zie je overal hangen, auto’s zijn volledig beplakt met de Braziliaanse vlag, etc…..
Maar eenmaal aangekomen tussen het “gewone” volk zie je ook duidelijk dat voor hen weinig verbeterd is. Onze beste vriendin, je zou haar de 2e moeder van mij en mijn zus kunnen noemen, heeft donderdag een lichte hartinfarct en het is bedroevend om te zien hoe de gezondheidszorg werkt. Gelukkig leeft ze nog. Daarnaast zie je mensen langs de straat zitten met veel alcohol op en zie je dat drugs in bepaalde wijken normaal is in alle leeftijdscategorieën. Kortom, Brazilië gaat het over het geheel gezien misschien wel vooruit, maar het is de vraag of de allerarmsten en jongsten hierin mee kunnen. Ze blijven “achter” zonder opleiding en toekomstperspectief waardoor er niks meer over blijft dan alcohol, drugs, jong kinderen krijgen, etc….
Het is duidelijk: onze doelstellingen met de stichting komen hier goed van pas. Het is nu zaak om verder te gaan met de voorbereidingen. Het is ook duidelijk dat ik een volle agenda heb. De komende dagen heb ik afspraken met advocaat, wethouder, burgemeester, pedagoge(s) en last but not least afspraken met eventuele bestuursleden van de stichting in Brazilië. Daarnaast hebben we 3 verschillende terreinen op het oog die ik allemaal goed moet bekijken.
Ik heb jullie nog veel meer te vertellen, maar ik moet mijn verhalen spreiden. Dus lees vooral mee!
