In Nederland krijgen we allemaal zoveel kansen. We staan er niet meer bij stil hoe goed we
het hebben, qua onderwijs, medische verzorging, veiligheid. In Brazilië is dat absoluut niet
vanzelfsprekend. Ook de christelijke feestdagen nemen we als gewoon een extra vrije dag
aan zonder bij de betekenis stil te staan. Pasen ligt achter ons, deze week valt Hemelvaart en
het weekend daarop is het al Pinksteren. Toch krijgen deze “feestdagen” extra dimensie bij
het tegelijkertijd omgaan met rouwen.
Begin dit jaar verloor ik Jan, mijn zwager, de man van mijn oudste zus. We hadden een
goede band en hij geloofde in God. Dat bond ons extra samen. Ook tijdens zijn ziekte. In
2017 werd hij behandeld aan slokdarmkanker en zijn slecht werkende nieren gaven de
(on)nodige complicaties. Toch bleef hij hoopvol en ging voor het leven. De artsen gaven hem
na de operatie in 2017 eigenlijk nog maar 2 jaar als levensverwachting. Dat werden er 4,
bleek begin dit jaar. Een verdubbeling zou je kunnen denken. Maar nog steeds te kort
volgens de familie. Voor zijn sterven vroeg hij aan mij om tijdens zijn uitvaart de dankdienst
in te vullen met een preek. Dat heb ik, met kracht van God, mogen doen. Ik sprak over onze
toekomst in de Hemel, en de weg daar naar toe. De Hemel stond voor hem open. En dat is
een geweldige troost. De Hemel staat ook voor ons open….
Op de dag van de hemelvaart van Jezus Christus (Handelingen 1 ; 4-14) stonden zijn
discipelen rondom hem op de Olijfberg toen Hij omhoog ging in de lucht. Degene die zij op
Palmzondag als nieuwe koning der Joden naar Jeruzalem begeleidde … Die daarna door
Judas Iskariot, één van zijn discipelen, was uitgeleverd aan de overheid die Hem voor Pesach
aan het kruis nagelden. Hij die na drie dagen uit het graf was opgestaan en weer in hun
midden was verschenen. En veertig dagen na zijn opstanding – terwijl hun kans op een
tweede “Palmzondag” met een betere toekomst voor de Joden op deze aarde waren
toegenomen – verdween Hij in de lucht….
Als wij daarbij hadden gestaan, dan hadden we net als de discipelen met stomheid geslagen
in de lucht blijven staren. Normaal komt alles wat omhoog gaat ook weer naar beneden…
Zeker 2000 jaar geleden – zonder lucht- en ruimtevaart – was het onmogelijk om in de lucht
te verdwijnen. Dus bleven zij kijken en verwachten. Er waren twee engelen – mannen in
witte kleren – voor nodig om het verschil tussen de lucht en de hemel duidelijk te maken. De
discipelen staarden naar de “lucht” terwijl Jezus naar de “Hemel” was gegaan.
Zo staan wij ook vaak tijdens het rouwen bij een graf. Sprakeloos en met een verkeerde
verwachting. Wat daar ligt is slechts de aardse schelp terwijl de geest van de persoon terug
is gekeerd naar God in de Hemel (Prediker 12:7). Daarmee is er voor ons een hoopvolle
toekomst – ook na de dood.
En een hoopvolle toekomst in het leven? In Nederland hebben wij het dus goed. In ieder
geval beter dan in Brazilië waar er voor de kansarme kinderen geen hoopvolle toekomst op
aarde wacht. Tenzij wij helpen om die “hemelsluizen” voor hen te openen en bij te dragen
aan het werk van de stichting NG-Brasil. Dan kunnen de kansarme kinderen in Brazilië als het
ware ervaren dat de Hemel ook voor hen openstaat!
De Here bevolen, Willem Veldhoven
